Operacja "Kupmy sobie mieszkanie za straszny kredyt" - część 2 - Księgi wieczyste, uruchomienie kredytu, jego wypłata + początek remontu

Nie chciało mi się wierzyć, ale jednak. Blogger padł był na co najmniej 2 dni - co chyba mu się dotąd nie zdarzyło. W środę już nie działał - co chwilę, albo się nie ładował w ogóle, albo wywalał błąd na stronie głównej, albo jak dało się zalogować to błąd pojawiał się przy logowaniu. W czwartek zaś pojawił się już komunikat, że cóś tam dłubią. Być może w piątek się już dało pisać - ale mi się nie dało, z braku czasu, tak samo wczoraj. Tak więc sporo spóźniony, z przyczyn ode mnie niezależnych, wpis dzisiaj. 

W poniedziałek - biegiem rano do gdyńskiego sądu, do wydziału ksiąg wieczystych. Nic byśmy nie mogli zrobić - sąd musi najpierw wpisać prawo własności (na podstawie aktu notarialnego, który musi mu wysłać notariusz - co zwykle lekko licząc tydzień trwa do momentu, gdy akt pojawi się w sądzie) - gdyby nie uprzejmość notariusza, który dał nam dodatkowy wypis i z jego pismem zawiozłem, tak jakby to on złożył. I kilka sekund później - kolejność zachowana - złożyłem już nasz, Natuszki i mój, wniosek o wpis hipoteki na rzecz banku. Oczywiście, miałem błędy we wniosku, musiałem to wszystko przepisać, a do tego prawie 10 zł wydać w sądowym kiosku w punkcie xero - bo dokumenty składane z wnioskiem o wpis hipoteki (pełnomocnictwa, KRS, oświadczenia banku i takie niby nasze) mieliśmy w 1 egzemplarzu, a chciałem mieć swój egzemplarz, na wszelki wypadek; dostaliśmy to przecież wszystko w piątek - nawet nie było okazji, żeby w pracy kopie porobić. 

Tak czy siak - złożone. Zadzwoniłem później do zaprzyjaźnionej pani z poprzedniej pracy, która obiecywała, że jest w stanie to wszystko tam przyspieszyć - co ma znaczenie z uwagi na to, że do momentu wpisu hipoteki mamy podwyższoną ratę (tzw. ubezpieczenie pomostowe kredytu). Na razie nie wiem, jak to poszło, ale jest szansa, że szybciej będzie. Wszystkiego, mam nadzieję, dowiem się w poniedziałek. 

We wtorek z kolei z rana do banku z powrotem - z dowodem ubezpieczenia mieszkanka i dowodami, że te wnioski w księgach wieczystych złożone. I obietnica - szybko ten kredyt uruchomimy. Zwyczajowo, ponoć, co potwierdzał też notariusz, trwa to ok. tygodnia. W piątek miałem już jednak informację, że pieniądze poszły w czwartek. Ufff... Niby to od nas niezależne - ale właściwie (poza formalnym wydaniem) ostatnia rzecz do zrobienia, żeby tak naprawdę to mieszkanie było nasze. [Na marginesie - tytuł "Operacja "Kupmy sobie mieszkanie za straszny kredyt" miał sugerować serię, a więc kilka notek o tym, co i jak powoli się będzie działo - natomiast wychodzi na to, że pojawi się może jeszcze jedna, trzecia, o samym wydaniu :)]

W środę wpadłem do obecnej Natusi i poprzedniej mojej pracy - znowu jakieś afery, co chwilę o nich jest w necie napisane, w gazetach czy w radiu, paranoja. 

W środę też Natuszka poszła z Dominikiem do lekarza. Domyślamy się, że mogło chodzić o chrzciny, a może i nie, ale się podziębił lekko. W każdym razie okazało się, że miał coś lekko z gardziołkiem - co przeszło bardzo szybko - ale za to pozostaje problem z noskiem. Jakby to powiedzieć, słychać mocno jak oddycha. Fakt, u nas w pokoju u teściów jest mocno duszno - pokój mały, okienko zamknięte - i mnie też się nie najlepiej oddycha. A jemu troszkę z noska leci, troszku pokwili czasem, ale dajemy radę, dzielny maluszek jest. Niestety, oznacza to dość częste w porze wieczorno-nocnej spotkania z takim urządzeniem do czyszczenia nosków maluchów, potocznie fridą zwanym...

No i wreszcie - w środę nasz fachowiec wpadł i zaczął dokonywać dzieła zniszczenia w mieszkanku. Tempo ma naprawdę niezłe - byłem w piątek, poza dużym pokojem wszędzie pozrywane wszystko: tapety, kasetony, podłoga do wylewki. Pracuje w soboty, nie trzeba go pilnować, sam sobie materiały kupuje (przynosi paragony) - po prostu świetnie, zważywszy na to, że ja nie mam czasu (i nie znam się, nawet gdybym ten czas miał), a teścia nie zamierzam tym fatygować (choć miałby czas i pewnie się nieco zna). Idzie to całkiem nieźle :) 

W czwartek - zachwyt teściowej nad kompletem nowych garnków Tefala, jakie jej zamówiliśmy na poniedziałkowe urodziny :) Zawsze mówiłem, że najlepsze prezenty to takie przydatne. Oczywiście, stoją w kartonie - bo, jak twierdzi, musi się z nimi zapoznać. Heh, a mówiłem, żeby - zanim damy nowe - wywalić te stare, i by problemu nie było :) 

Wczoraj aura nastrajała, i udaliśmy się całą, w tym wydaniu trzypokoleniową, rodziną na opłotki miasta, gdzie już niebawem, po ślubie, zamieszka szwagierka. Bardzo fajne miejsce, zielono, cisza, spokój, ogródek. Mieszkanko malutkie, ale ładnie zrobione, ciepłe kolory. Przy okazji - mała degustacja wódeczki i wina na ich ślub, na prośbę przyszłej teściowej szwagierki. Sympatycznie. Dominik grzeczny strasznie, wzbudzał zrozumiały zachwyt, a my puchliśmy... z dumy, to raz, i z szarlotki, jaką przyszła teściowa szwagierki przygotowała na tę okoliczność. I nawet Natuszce nie przeszkadzało, że była z cynamonem, którego nie znosi :P