Operacja "Kupmy sobie mieszkanie za straszny kredyt" - część 1 - Umowa w banku, akt notarialny

Jesteśmy od piątku ok. 16:30 posiadaczami i szczęśliwymi właścicielami swojego własnego M-3 :)

W środę zadzwonił bowiem nasz doradca, że wszystko jest do zrobienia... do piątku! Okazało się, że bank i notariusza uda się mu ustawić na ten sam dzień, jedno po drugim. Dla nas było to świetne - raz, że szybciej, niż myśleliśmy, a dwa, że dzięki temu (ostatni dzień, kiedy w kraju byli dotychczasowi właściciele) umowę mieliśmy podpisać właśnie z nimi bezpośrednio; co, nie da się ukryć, było zdecydowanie bardziej komfortowe nie tylko dla nich, ale i dla nas. W czwartek jeszcze kontaktowałem się z nim - podesłał wieczorem projekt umowy kredytowej z banku + tonę oświadczeń, w tym moje ulubione - o poddaniu się egzekucji sądowej (co pozwala bankowi wnosić o nadanie klauzuli wykonalności od razu na ich bankowy tytuł wykonawczy, powszechnie bte zwany, i egzekwowania z niego u komornika - bez pozwów itp.)

Ustaliłem, że  z roboty wyrwę się ok. 12:00. Szkoda mi było dnia urlopu - tym bardziej, że kierownik nie oponował - idź, załatw swoje, nie przejmuj się, robota się nie pali a i tak jesteś na bieżąco. W sumie, miał rację. Rano zrobiłem, co musiałem, i dość podenerwowany wagą sytuacji wiekopomnej, wydrukowałem 24 strony umowy, przez którą zacząłem się przebijać mozolnie (mimo znajomości nomenklatury i prawniczego wykształcenia szło dość powoli). Generalnie - niewiele o tym, że oni nam tę straszliwą sumę pieniędzy na mieszkanie pożyczają - i tona tego, co my musimy, jakie papierki, przez kogo podpisane i dokąd złożyć, a poza tym jeszcze więcej o tym, ile mogą z nas zedrzeć, jak nie będziemy spłacać, jak się spóźnimy, jak zrobimy masę innych rzeczy, wymienionych w umowie. 

Teściu przywiózł Natuszkę pod same drzwi banku Pekao S.A., o 13:30 weszliśmy. Zadałem swoje pytania odnośnie umowy - generalnie, praktycznie wszędzie było tak, jak sądziłem, ale wolałem się upewnić (w końcu nie o 1000 zł chodzi, a znaczną wielokrotność), pani opowiedziała, co miała. W międzyczasie przysłowiowym pojawił się nasz doradca - poprosiłem, żeby był, na wszelki wypadek (nie protestował). Wyszliśmy z założenia, że przeczytaniem i analizą tego wszystkiego ja się zajmę, bo Natuszka czasu niezbyt miała. Jakby co - będzie na mnie :P 

 

No i zaczęliśmy podpisywać. Najpierw umowa o kredyt. Sterta różnych oświadczeń. Wekselek - na zabezpieczenie braku wkładu własnego. Do wekselka - deklaracja wekslowa. Potem papiery związane z (obowiązkowym - bo po co nam, każde z nas ma swoje w niezawodnym dotąd mBanku) otwieranym kontem - okazało się, że musimy tam przelewać swoje pensje, aby tylko obrót na koncie był, bo w umowie znalazł się zapis, że musi taki obrót miesięczny być, mniej więcej odpowiadający zarobkom naszym związanym ze zdolnością kredytową. Trudno - wpłynie tam, potem przelejemy na jedno z naszych (bo przelewy - za darmo? nieee, po 50 gr...) i potem na konto drugiego. Spoko, da się. Wzięliśmy też, każde z nas, kartę do bankomatu - na wszelki wypadek, gdyby jakimś cudem pieniądze utknęły na tym ich koncie, i trzeba było móc z nich skorzystać. I też - w przeciwieństwie do mBanku - 1 zł miesięcznie za kartę; chyba, że 4 płatności kartą będą, to wtedy będzie symboliczna złotówka. Pani przemiła - ale dość zabawne było, jak za nią stała wielka, starożytna już prawie drukarka igłowa - zaś ona, gdy trzeba było coś wydrukować czy poprawić... biegała na salę główną oddziału, bo tam była ogólnodostępna dla pracowników drukarka. Spojrzałem jej przez ramię na monitor - Windows chyba 2000, a do tego najtragiczniejszy chyba z możliwych MS Office - w wersji 97. Słabo, jak na tak porządny (bo stary i do tego polski) bank. Cóż, przyszliśmy tam tylko po kredyt :)

Tuż przed 15:00, wpłaciwszy uprzednio w kasie opłaty związane z uruchomieniem kredytu - co sprowadzało się do ubezpieczenia niskiego wkładu - wyszliśmy z banku, mając wszystkie papiery, ułożone to, co trzeba później do sądu do ksiąg wieczystych zawieźć, i teściu podwiózł nas do notariusza na drugi koniec miasta. Wybrał go doradca - nie oponowałem, bo dostałem mailem bardzo porządnie przygotowaną kalkulację opłat za sporządzenie interesującej nas umowy, ze wskazaniem podstaw prawnych danych kwot - wszystko się zgadzało co do złotówki. Co więcej - mógł tytułem swojej opłaty zedrzeć od nas do 1700 zł. Ile wziął? 700 zł. Nieźle. Odczekaliśmy swoje - sprzedający nieco mnie sfrustrowali, spóźniając się (bo my nie wiedzieliśmy, gdzie to jest - ale od pięćdziesięciolatków chyba można oczekiwać, że jak nie wiedzą, bo nie muszą, to wyjadą na tyle wcześniej, aby do notariusza na umowę sprzedaży mieszkania dotrzeć punktualnie?). W międzyczasie podeszła jedna z pań pracujących tam, prosząc o dokumenty - słyszę znajomy głos. Patrzę - a to koleżanka, z którą 3 lata przepracowałem w pewnej księgarni :) Świat jest naprawdę mały. 

Spisywanie umowy było naprawdę przyjemną formalnością, a notariusz wykazał się profesjonalizmem i uprzejmością. Miał gotowy projekt - co więcej, uwzględniający wszystko to, co podesłałem doradcy dzień wcześniej (zapisy, dosłownie, zacytowane z umowy przedwstępnej) w zakresie terminu wydania lokalu i rozliczenia rachunków które ew. później się pojawią za okres, gdy nie byliśmy właścicielami. Zaimponował mi - nie pomylił się w wymowie naszego nazwiska! Może dlatego, co wspomniał, że znał ojca? Czytając treść, wyjaśniał na bieżąco poszczególne zapisy umowy - wskazując, wyjaśniając. Okazało się, że jak sprzedający się postarają, to w ogóle mogą - na zasadzie ulgi mieszkaniowej - pozbyć się problemu podatku dochodowego. Ustaliliśmy kwestie terminu wydania - generalnie, nie liczyliśmy na problemy, ale chodziło mi o to, żeby wszystko było na papierze, czarno na białym - w końcu nie po to kończyliśmy z Natuszką prawo, żeby dać się naciągnąć na coś na zasadzie ustaleń na gębę. 

Poprawioną wersję - notariusz kreślił coś na wydruku, czytając - dostaliśmy do podpisów. Wiekopomna chwila - 3 parafki i podpis na ostatniej strony każdy - i po wszystkim. Co więcej, pan był na tyle uprzejmy, że poszedł nam na rękę w zakresie przyspieszenia wszystkiego. Z uwagi na to, że dzięki pewnym znajomościom z Natuszki obecnego miejsca pracy (a mojego poprzedniego) mamy możliwość przyspieszenia wszystkiego w sądzie w księgach wieczystych, chcieliśmy sami złożyć wnioski o wpis hipoteki do KW. Ale żeby to zrobić - najpierw musimy mieć prawo własności wpisane, na podstawie aktu notarialnego, wpisane. Notariusz wysyła to obowiązkowo w ciągu 3 dni - wiadomo, pocztą, bo sąd na drugim końcu Trójmiasta. Pan zgodził się natomiast, abym ja zawiózł jego pismo z tym aktem notarialnym - i tym sposobem złożę najpierw jego akt notarialny, a moment później nasz wniosek o wpis hipoteki. Za jednym zamachem, i szybko. Muszę tylko odwieźć - co obiecałem - potwierdzenie złożenia tego aktu notarialnego w sądzie. Nie ma problemu. 

Tak więc - jutro z rana jadę do sądu z tym wszystkim, po czym z pracy dzwonię do życzliwej nam osoby, która obiecała spowodować, aby cała ta procedura poszła naprawdę szybko, poza kolejką. Ma to o tyle znaczenie, że nie chodzi o zasadę (byle szybciej) - do momentu wpisu do KW własności i hipoteki banku, płacimy 200 zł większą ratę. A że bogaci nie jesteśmy - to dużo znaczy. I jak się wszystko uda - we wtorek, z dowodem złożenia wniosku o wpis hipoteki w sądzie, aktem notarialnym i umową ubezpieczenia mieszkania (mistrzostwo świata! znajoma pani przyszła i ubezpieczyła nas... w sobotę rano :D) lecę do banku - co umożliwi uruchomienie kredytu. W tym zakresie - nadal prosimy o trzymanie kciuków :)

Mistrzostwo świata, jednym słowem - z racji tego, że od złożenia wniosku o kredyt do podpisania umów (bankowej i notarialnej) minęło... 8 dni roboczych!

Wczoraj natomiast - uroczystość rodzinna, chrzciny Dominika. Nie chcieliśmy tego robić w ramach masówy na niedzielnej mszy, gdzie hurtem chrzczą wszystkie maluszki z okolicy - dogadaliśmy się na sobotnie popołudnie. Spokojnie, kameralnie - rodzice, teściowie, my z młodym i świadkowie. Malutki - w szałowym błękitnym garniturku, czapeczce, białej koszulce i białym krawacie. A co! Szyk i styl od małego :)

Liturgia bez Mszy, spokojnie, pół godzinki, krótkie kazanie. Sam chrzest - wszyscy podeszli do chrzcielnicy. Naprawdę fajnie, tak normalnie. Syneczek - poker face to mało powiedziane, po prostu... spał cały czas, właściwie poza samym momentem polania wodą, kiedy lekko się powykrzywiał, nie wpadając jednak w histerię; co więcej - gdy ksiądz się nad nim nachylał - jeszcze, dość ostentacyjnie, raczył był ziewać całą swoją malutką buzią :)

Potem zaprosiliśmy wszystkich do wypróbowanej knajpki, koło naszego dotychczasowego miejsca zamieszkania, na obiad, ciasteczko i kawę. Miłe i sympatyczne kilka godzin. Może i trochę kosztowało - choć obawiałem się większej kwoty - ale i spokojnie, bez szału przygotowań w domu, na które po prostu nie było czasu (choćby w kontekście spraw kredytowych, załatwianych równolegle). 

Tak więc nasz śliczny Dominik jest od wczoraj dumnym katolikiem :)

Wieczorkiem zaś - wyskoczyliśmy, z błogosławieństwem teściów, którzy zajęli się młodym, do koleżanki. Okoliczności z jednej strony mało optymistyczne - rozwodzi się - ale z drugiej dość mocno pozytywne, bo miała być to parapetówka w jej nowym mieszkaniu, świeżo wykończonym. Posiedzieliśmy, pogadaliśmy - było kilka osób z poprzedniej pracy, w tym koleżanka na ostatnich nogach, z terminem porodu za niespełna miesiąc. Trzymamy za nią mocno kciuki :)

C.d. Ooperacji "Kupmy sobie mieszkanie za straszny kredyt" nastąpi z pewnością niebawem.