Chcesz na coś liczyć? Licz na siebie.

Dzięki za wszelkie słowa wsparcia - niestety, nic one nie dały. Oczywiście, żadna w tym wina nasza czy Czytelników tego bloga. Po prostu - moi rodzice są beznadziejni. 

Niestety. Im dłużej żyję, tym bardziej odnosiłem wrażenie, że to, co (o ile) robią dla mnie, dla Natuszki, dla nas, to jakieś takie porywy chwili. Żadna odpowiedzialność, kwestia moralności, wsparcia dla dzieci - nie, kaprys chwili. Bardzo często w ogóle nie trafiony - w ich odczuciu wielka sprawa, dar i w ogóle; w praktyce - coś zbędnego, nieprzydatnego. A sama obecność - bardzo często narzucona, w zupełnie nieodpowiednim momencie; nawet wprost - wbrew prośbie, aby tego i tego dnia nie pojawiali się. Najlepiej to oddaje przykład - gdy ostatnio moja matka przyjechała do nas, wiecie co przywiozła 3-tygodniowemu wnukowi? Kaczuszkę gumową do kąpieli. Z wielkim, od dołu, napisem dla dzieci powyżej 1 roku. Przywiozła prezent? No ba, i to jaki. Wartość? Żadna. Bezsensowny. I tak to się ma do wszystkiego. 

Jak wczoraj, pełen nadziei (idiota, naiwniak - mało to razy się już przejechałem, właśnie w zakresie kwestii środków na nowe mieszkanie?) pojechałem porozmawiać i poprosić, żeby zgodziła się na sprzedaż mieszkania temu facetowi, który dał bardzo dobrą cenę, deklarował wzięcie na siebie kosztów notariusza (zwyczajowo obciążających sprzedających - nas), i na dokładkę jeszcze nie miał ciśnienia co do wydania (więc moglibyśmy spokojnie remontować mieszkanie kupione, i mieszkając jeszcze w tym już sprzedanym). I co? Dowiedziałem się, że mama ma swoje nowe przemyślenia, i że dobrze że przyjechałem. 

Przemyślenia oczywiście są takie, że ona się rozmyśliła. Tzn. ona twierdzi że nie. Jak jednak inaczej nazwać to, że deklarowała, że nam (mnie i bratu) daruje mieszkanie, a my z nim robimy, co chcemy? Jak ustaliłem potem - korzystniej było, aby to ona je sprzedała, i darowała nam po 1/2 pieniędzy z tego. Dla kogo korzystniej? Nie, nie dla nas. Dla mojego gnojka brata - bo to on za te pieniądze, gdyby mama darowała mieszkanie i my jako właściciele je sprzedali, nie kupiłby w ciągu roku mieszkania, a przez to dostał do zapłacenia 19% podatku. My nie - moja część pieniędzy poszła by w mieszkanie, więc problemu by nie było. 

Stwierdziła, że sprzedaż jest bez sensu. Że ona może pożyczkę wziąć, i że jakoś damy radę. Aha. Ciekawe, co mi po jej 25 000, skoro mieliśmy obiecane ok. 100 000? Dowiedziałem się, że wybraliśmy mieszkanie (docelowe, do kupienia) w beznadziejnym miejscu, w do bani dzielnicy, a w ogóle jej się nie podoba to, że później to mieszkanie mają dostać teściowie. Granda, prawda? Tylko że teściowie mają je dostać - bo nam zostawią swoje, większe od niego! No chore, po prostu chore! Mój gówniany brat oczywiście zmienił już stanowisko - do czwartku, kiedy z nim rozmawiałem, był zwolennikiem sprzedaży i podzielenia się pieniędzmi. Wczoraj już nie - więc mu powiedziałem, co myślę o takim zmienianiu zdania. 

Nasłuchałem się, jaki to jestem okropny, roszczeniowy, i jak ja w ogóle mogę. I że chcę tego mojego biednego brata pokrzywdzić - bo to nie liczy się, że po 1/2 pieniędzy byśmy dostali, tak samo. Bo ja włożę to od razu w mieszkanie - a on dostanie do ręki, i jak będzie jakiś wielki krach finansowy czy coś, a nawet jak nie będzie to po kilku latach inflacji będzie miał mniej. Więc ja, naciskając, żeby sprzedać mieszkanie (25 m2, gdzie obecnie musimy się cisnąć z noworodkiem; ja z perspektywą aplikacji, do której trzeba móc się uczyć), po prostu jestem chamem i naciągaczem. I wyszło na to, że najważniejsze jest dla matki, że ona ma dwóch synów - i w myśl tej zasady, moje (jednego z tych dwóch synów) potrzeby dzisiaj się nie liczą, a liczą się jedynie potrzeby tego drugiego, nieumiejscowione bliżej w czasie i przestrzeni.

Jak zaczęły się personalne i wydumane zupełnie wrzuty pod adresem teściów - nie wytrzymałem, po prostu wstałem, ubrałem się, pieprznąłem drzwiami i wyszedłem. 

W środę rozmowa z doradcą. Już wiem, że muszę pytać o kredyt na 100%. A nawet więcej, żeby na remont było choć trochę. I nie żadne 15-20 lat, a 30. 

Raz w życiu mogli mi - nam - pomóc. Podejść do rozwiązań w tym zakresie było kilka, z mojej strony. Każde nie dość dobre. Cóż - jak inaczej mogło być, skoro dopiero wczoraj zrozumiałem, że chodzi o to, żeby mieszkanie za wszelką cenę pozostało dla młodszego brata? Tylko po co ten cały cyrk, kłamanie (bo trudno inaczej to nazwać) odnośnie zgody na sprzedaż, po co traciłem czas i pieniądze na wrzucanie do serwisów i pozycjonowanie ogłoszeń, czas na dojazdy od teściów do domu na spotkania z osobami zainteresowanymi kupnem? 

Sierota wie, że nie może na co liczyć - nie ma mu kto pomóc. Ja niby mam rodziców, uważam że sytuowanych lepiej niż teściowie (żaden szał, ale lepiej) - i jak raz w życiu potrzebuję pomocy, i to w żadnej pierdole, a sprawie kluczowej, to zostaję na lodzie. Jeden wielki żal. 

Nie zamierzam z nimi gadać, nie zamierzam się tam więcej pokazywać. Sami dokonali wyboru.