O zahaczaniu lusterkiem i dyskusjach mieszkaniowych c.d.

W sobotę uprzątnęliśmy chałupę, zrobiłem niezbędne zakupy (wędliniarsko-owocowe) na hali, po czym najechaliśmy na teściów. Dobry obiadek - mówiłem już, że odzwyczaiłem się od posiłków dwudaniowych, zupa + drugie? W każdym razie - się odzwyczaiłem.

Jaki był zamysł i cel wizyty? Poważny. Teściowa i Natuszka urobiły teścia - który wcześniej nie był taką perspektywą zachwycony - żeby pozwolił mi jego chevroletem pojeździć po dzielni, żebym poćwiczył manewrowanie. Dla niezorientowanych - okolica teściów jest dość gęsto zabudowana blokami różnego rodzaju i sporą plątaniną niezmiernie wąskich i pozastawianych z każdej strony uliczek dojazdowych pomiędzy tymi właśnie blokami. Idealne miejsce, żeby pouczyć naumieć się manewrować i wyczuwać samochód, nie mają po metrze albo więcej zapasu z każdej strony. Ciasno, ciasno i jeszcze  raz ciasno - a miejscowi lecą często na pamięć. Z mijankami - krucho. 

Zjedliśmy i wsiedliśmy. Byłem bardzo pozytywnie zaskoczony samochodem - żadna nówka, kupowany w prawdzie jako nowy, ale dobre 3-4 lata temu. Wszystko chodziło tak, jak powinno - gaz trzeba było wdepnąć mocno, a hamulec wystarczyło potraktować lekko; sprzęgło płynnie i delikatnie. Wygodny bardzo samochodzik, kontrolki czytelne i w dobrym miejscu (w przeciwieństwie do punciaka). Mój zamysł - pokrążyć po dzielnicy tylko, w niedalekiej okolicy, i poparkować. Zamysł teścia był krańcowo, jak się okazało, inny - wyciągnął mnie prawie do innej dzielnicy, nie mówiąc o tym że kilka razy przejeżdżaliśmy... przed okolicznym komisariatem policji :) Wymyślał mi, z wprawą godną instruktora jazdy z dużym stażem, różne manewry w dziwnych i ciasnych miejscach, i jeździliśmy. Sporo to dało w zakresie kombinowania - jeden manewr się nie udał, to trzeba wybrnąć z sytuacji i poradzić sobie inaczej, albo na kilka razy. 

Po godzince podjechaliśmy pod dom i zeszła, przerażona nieco, żonka - chciała z nami pojechać, a teściu nie zaoponował. Teściowej minę musiałem sobie, niestety, tylko wyobrazić. Gwoli wyjaśnienia - osoba przesympatyczna, ale panicznie bojąca się wielu rzeczy (burze, siedzenie samemu w domu wieczorem, a także prędkość i jazda samochodem - a co dopiero przez osobę bez prawa jazdy :>) I pokrążyliśmy z Natuszką z tyłu po okolicy. Bardzo fajnie, tylko męcząco. Przeszło 2 godzinki jeździłem. Oczywiście, wieczorem jak do kościoła szliśmy, z teściową razem, teściu stwierdził że mam wsiadać i jechać. Fakt - bliziutko, ale teściowa oczywiście lekką panikę zasiała. I co? Nic. Dojechaliśmy w obie strony, żyjemy :)

Koniec końców, nie planując tego, zostaliśmy u nich na noc. Posiedziałem z teściem wieczorem, wypiłem pierwsze od dłuższego czasu piwko, było bardzo sympatycznie. Rano poszedłem sobie na basen, potem posiedzieliśmy z nimi, zjedliśmy obiadek i potoczyliśmy się do domku. Sympatyczny czas w przemiłym gronie, jak zawsze :) 

Przed czym trenowałem jazdę? Przed kolejnym, trzecim już, podejściem do egzaminu na prawko, jakie miałem w poniedziałek. Tego dnia rano jeszcze przed pracą pojeździłem, tym razem normalnie, legalnie, z instruktorem. Czułem się pewniej i to było mi potrzebne. Egzamin był wieczorkiem. Pogoda - świetna jak na tę porę roku - bo sucho, mroźne powietrze, dobra widoczność, nie było ślisko. Wywołali mnie, poszedłem na plac - miły pan, nieco przytłaczający swoją posturą i tubalnym głosem :) Pokazałem w wozie światła pozycyjne i zbiornik płynu hamulcowego (Komputer wylosował Panu pytania...). Rękaw zrobiłem, nie zgasł mi na końcu przy ruszaniu do tyłu (dla niewtajemniczonych - na placu WORD w okolicy na końcu rękawów są ewidentne obniżenia, i to wyczuwalne w samochodzie: jak za blisko staniesz pachołka z przodu i stoczy ci się minimalnie samochód do przodu, to uderzasz w pachołek). Górka (ruszanie z ręcznego) też. Stałem na tej górce jeszcze, wsiadł instruktor i mówi, żebym na miasto wyjeżdżał. Gwoli wyjaśnienia - nie stałem dokładnie prosto, minimalnie przód wozu był w prawo, na tej górce jeszcze. Wsiadł, ruszam - a on mi zaraz po hamulcu. Patrzę się - a on, że zahaczyłem prawym lusterkiem o pachołek na górce, i koniec egzaminu (kolizja). Zgłupiałem. Nic nie widziałem, nie poczułem puknięcia ani nic. Zresztą, wg mnie, pachołek był jakieś dobre 30 cm od lusterka, jak ruszałem - a jak ruszyłem, to od razu wyrównałem i z górki zjechałem na środku. Wniosek? Nie do udowodnienia cokolwiek - bo kamera jest przez przednią szybę, a lusterko przecież z boku, po prawej. 

Nie wiem, czy to celowo, czy nie. Śmieszne to prawie. Stwierdziłem, że szkoda nerwów, zabrałem się i poszedłem. Bzdura, tak powiem. Nie wiem - limit pozytywnych zaliczeń mu się wyczerpał? Szkoda, bo czułem się pewnie i szło wszystko dobrze. Teraz - zabawa dodatkowa w postaci wykupienia dodatkowych 5 jazd (po 3 oblanym egzaminie) po 50 zł każda, no i kolejny egzamin. Żeby było śmieszniej - na egzamin mogę się zapisać dopiero po wyjeżdżeniu tych 5 jazd i otrzymaniu z OSK kwitka potwierdzającego to. Na szczęście, powiedzieli w OSK żebym umówił jazdy i przyszedł po kwitek, a potem pojeżdżę sobie. Porządni ludzie, chociaż oni nie utrudniają. 

Wczoraj, poza godnym odnotowania faktem, iż z tygodniowym poślizgiem zaczęli remont/wymianę naszej sypiącej się dość mocno windy (czyli od wczoraj drapiemy się na 5 piętro z buta - świetne w kontekście Natusi, prawda?), muszę napisać, iż Natuszka moja imieniny obchodziła. Prezentu sobie kupić żadnego na wczoraj nie dała (bo mi już poduchę i perfum kupiłeś - perfum przyszedł wcześniej, więc jej dałem od razu :D) Wycałowałem rano - miała wolne, mogła pospać, bo wzięła urlop żeby na spokojnie sobie badania zrobić. Umówiliśmy się po pracy na obiadek, zjedliśmy w naszym ulubionym lokalu koło domku, a potem przyjechała mama z bratem, z ciachem, prezentami i życzeniami. Ojciec, jak to on, nie uznał za stosowne ani zadzwonić ani napisać nawet - olał to. Wstyd mi w takim momencie (trzeba wyciągać wnioski - wiedzieć, jakim nie być w przyszłości). 

Posiedzieliśmy, a ja - może niepotrzebnie - wlazłem na temat mieszkania i kwestii tego sprzedawania i dzielenia się kasą. I co? Okazało się tym razem, że moja mama nie jest pewna, czy to jest uczciwe. Ja mówię - jak nie jest? Chciała, żebyśmy się podzielili nim po połowie z bratem, no to sprzedamy i się podzielimy. Równiej się nie da. Ale nie - no bo my wrzucimy tę naszą (moją) połówkę jako wkład i od razu będziemy mieli mieszkanie. Mały detal - uwiązawszy się na lekko licząc 20-letni kredyt - nieistotny szczegół, prawda? A brat? Ano brat weźmie kasę i zrobi, co chce - do skarpety schowa, na lokatę. Ale przecież on będzie korzystał z tej kasy za jakiś, bliżej nieokreślony, czas - i co? Ano wg mojej mamy to, że nie wiadomo, czy wartość pieniądze się nie zmieni, i czy w momencie gdy ta moja część np. wystarczy na 1/3 mieszkania jako wkład, to za kilka lat ta jego nie będzie starczyła na np. jedynie 1/4. I jej zdaniem - on w tym momencie będzie pokrzywdzony. 

Zgłupiałem. Naprawdę. Ręce i co tam jeszcze mogło - opadły. Czyli że co - podział możliwy tylko wtedy, gdy w ciągu 2 dni od sprzedaży za te pieniądze każdy z nas kupi mieszkanie, żeby było tak samo? Albo inaczej - młody trzymając kasę na lokacie najpewniej i tak do przodu będzie o odsetki - i idąc tym tokiem to my (ja) będziemy pokrzywdzeni; a to już jakoś problemem nie jest. Nie mówiąc o absurdalności myślenia - młodszy ode mnie o 3 lata, to za ile będzie chciał zrobić użytek z tej kasy, usamodzielnić się? No ile? Na mój gust - 5 lat max. Pewnie - założenie. I co, mam przyjąć, że w ciągu 5 lat nastąpi jakiś wielki krach, po którym kwota rzędu 80 000 zł nie wystarczy jako znaczący (ok. 1/3) wkład w mieszkanie na początek, powiedzmy dwupokojowe? Bzdura i tyle.

Kolejny jej pomysł - jeszcze lepszy. Żebyśmy sprzedali to mieszkanie i włożyli całość w nowe, większe - wtedy mielibyśmy mniejszy kredyt. W zamian za to - jak brat będzie potrzebował to mamy mu wypłacić równowartość 1/2 tego sprzedawanego mieszkania. Genialne, co? Tylko i tak musielibyśmy w tym wariancie wziąć kredyt na ok. 100 000 zł, więc jakieś 10 lat obciążenia lekko. A młody np. za 4 lata stwierdza - spłać mnie. I co wtedy? Biorę... 2 kredyt na kilkadziesiąt tysięcy? Świetne! I kto to spłaci? Chyba najwcześniej nasze dzieci. Ja nie wiem, jak można na tak durne pomysły wpadać...

Głupio mi się zrobiło, bo jak wyszli w końcu, to Natuszka mi powiedziała, że płakać jej się chciało jak to słyszała. Ja rozumiem - mama chce nam zostawić po równo, ok, nie kwestionuję tego. Ale tylko z tego tytułu, że nikt - bo nikt - nie jest w stanie przewidzieć wahania wartości pieniądza, która zmienić może się zawsze, mamy siedzieć i gnić tam w nieskończoność? Bo istnieje zupełnie hipotetyczna i nieokreślona możliwość, że połówka (kwota) wartości brata będzie kiedyś tam mniej warta. To po to dostanie ją w gotówce, żeby nie schować do świnki skarbonki, tylko wrzucić na lokatę i odcinać kupony. Dobija mnie takie gadanie.

Jak tak dalej pójdzie, to rzucimy to w cholerę, wyprowadzimy się stamtąd i weźmiemy kredyt na 100% na to nasze mieszkanie. Bo jak na razie wychodzi, że z tej pomocy moich rodziców to g... mamy, poza nerwami. I nie wiem, może za jakiś czas się dowiem, że w ogóle oczekiwanie przeze mnie pomocy teraz - np. dlatego, że teraz akurat (w tym momencie) brat nic nie potrzebuje - jest nieuzasadnione, bo w jakimś dziwnym rozumowaniu jest to krzywdzące dla brata? No nie mogę... Szkoda, że nikt nie patrzy na to, co ja potrzebuję - a nie tylko o mnie, ale Natuszkę i Dominika naszego chodzi przecież. Żadne fanaberie, widzimisię - po prostu potrzeba innego kąta. 

A nasze relacje się popsują, i już to widzę. Bo nie będę udawał, że takie - na siłę przez matkę tłumaczone troską o mnie i brata - postępowanie odbieram jednoznacznie, i to nie pozytywnie. Jak by się to nie miało potoczyć i skończyć, będę dawał do zrozumienia, co o takim postępowaniu myślę, jak to odbieram i ich w ten właśnie sposób postępujących. Nie będę w tyłek im wchodził, nigdy. Jak stwierdzą, że nic nie pomogą - to ich sprawa i ich będzie gryzło sumienie. Ja nie będę udawał, że jest wszystko ok. I cieszę się bardzo, że Natuszka moja kochana myśli tak samo. 

Takie nam się rodzinne święta zapowiadają - optymistycznie, prawda? Ja się nie przejmuję - i tak na wigilię do teściów, a nie do nich pojedziemy. Do ludzi, którzy poza gadaniem, jak to nam dobrze życzą, dają temu wyraz tym, co robią. Nie, nie krzywdzę tym moich rodziców. Staram się być obiektywny. I patrzeć na to nie mogę - najbardziej nie na to, co robią, ale na to, że w ogóle nie rozumieją tego, że postępują źle i utrudniają nam życie, wymyślając nieistniejące problemy. 

Jakby nie było - mama idzie dzisiaj do szpitala na operację kamieni nerkowych. Miejmy nadzieję, że wszystko będzie dobrze, usuną je tą łatwiejszą metodą, bez rozcinania brzucha (nie pamiętam nazwy). Oby to się dobrze potoczyło i szybko do domu wróciła.