Wędrówki nie tylko cmentarne i wymuszanie, co to go nie było

Sprężaliśmy się w sobotę rano ze sprzątaniem. Zakupy - włącznie ze spekulacyjnym zapasem lampek na groby - załatwiliśmy w piątek jednak. No i poczekaliśmy na rodziców, z którymi pojechaliśmy najpierw na cmentarz nieopodal nas, na W. - bo bliżej. A przed tym - Natuszcze biegłem do naszej knajpki Trio po podwójne frytki (bo zgłodniała i odmawiała współpracy w zakresie zjedzenia czegoś niebędącego podwójną porcją frytek :D). Przy okazji - na hali capnąłem trochę gałązek świerku dla mamy - bo prosiła - i miotełkę, która się przydała do ogarnięcia grobów.

Na W. - rodzina generalnie ze strony mamy. Babcia, prababcia i cale stado rodzeństwa prababci i dalszych krewnych z tej strony. No i grób wujka ojca - gdzie pierwszy raz poszliśmy. I grób ojczyma mamy. Ale też grób pewnej pani, która zmarła w 1957 - przyjaciółki prababci. Porzucony grób, już od jakiegoś czasu do likwidacji. Ale mama, od kiedy pamiętam, zawsze tam chodzi. I grób W. - kolegi rodziców, który zmarł tuż po 50. urodzinach. Przesympatyczny, gruby, wielki facet, którego śmiech wszystkich urzekał.

Tylko komunikacja słaba w okolicy W. - generalnie spokojnie można by dojechać komunikacją miejską, ale miejsc do parkowania tam nie ma za dużo, i pomimo iż tłoku specjalnego nie było, to i tak musieliśmy przejechać całą długość cmentarza, i dopiero za nim znaleźliśmy miejsce żeby zaparkować. Co dopiero by się działo, gdyby były tłumy jak się zdarzały? W tym roku luźniej - całość się rozłożyła na 3 dni przecież.

W takich sytuacjach, oglądając i przechodząc cmentarz wzdłuż i wszerz właściwie - mała refleksja natury estetycznej. Tak, wkurza mnie to - bo w rodzinie mamy jaskrawy przypadek na tym tle. Jak można na stonowany grób nawalić 3 do 5 różnych doniczek ze sztucznymi kwiatami dosłownie w prawie wszystkich kolorach tęczy? Nie - różne kolory na 2 groby obok - tak mamy w jednym miejscu - ale np. kwiaty w 3 różnych, jaskrawych jak się tylko da, kolorach na jednym? I do tego, obowiązkowo, lampki w jeszcze innych kolorach - też kilka, każda inna. Sam plastik - gdy chodzi o kwiaty. Masakra. Albo groby - ogromne, niektóre (dosłownie!) z dachówką na górze, z rynnami. I te wszystkie tytuły - naukowe, zawodowe, i inne... Albo rycie na grobach imion osób jeszcze żyjących. Na zapas? Tak. Nie rozumiem tego wcale.

Potem - drugi koniec miasta, S. Tu z kolei rodzina ze strony ojca. Dziadkowie obydwoje, kawałek dalej prababcia. Okazuje się, że wolne miejsce koło grobu dziadków to miejsce, jakie ojciec już wykupił z myślą o sobie i mamie. Hmm, dziwnie tak, jak się o tym mówi wprost... Nie mam z nim nie wiem jak dobrych relacji - ale ciężko by było, jakby odszedł. W końcu to ojciec. A jednak - czas leci, widać że rodzice się starzeją - dobitniej w przypadku teściów, ale i na moich też czas zaczyna się odznaczać. Trzeba być gotowym - śmierć jest bardziej pewna niż cokolwiek innego na tym świecie.

Podeszliśmy też na grób Arkadiusza Rybickiego. Niepozorny, drewniany szkielet i prosty krzyż. Fakt, blisko głównej arterii nekropolii. Śmiesznie nieco, bo nieopodal części... hm, zasłużonych poprzedniego systemu - jak się idzie, to wszędzie tow. XY i podobne inskrypcje. Ale widać, o Aramie wielu pamięta - sporo świeczek, kwiaty.

Potem był sympatyczny obiadek, i wieczorkiem wróciliśmy do domku.

W niedzielę dzień spędziliśmy z J., A. (+ ich latoroślami) i J. Najpierw pyszna (no ba - za 13 zł...) czekolada na gorąco w Coffe Heaven w Gemini, a potem... Kurde, jak dzieciaki... Tak, szaleństwo na takich samochodzikach na prąd, w wesołym miasteczku na al. Jana Pawła II (znanej powszechnie jako Skwer Kościuszki - bo tę nazwę z JPII to chyba każdy z Zaspą w trójmieście kojarzy, nie?). Normalnie, pamiętam, jak jakieś 15-20 lat temu dokładnie na tych samych samochodzikach, w tym samym miejscu też się rozbijałem - przychodząc z babcią, którą dzień wcześniej odwiedziliśmy na cmentarzu. Zabawa niesamowita na samochodzikach - 3 rundki pojeździliśmy, pozderzaliśmy się - aż mnie do dzisiaj ścięgno w prawej nodze boli, tak w coś przygrzałem. A Natuszka porobiła fotki - wiadomo, sama z młodym naszym nie mogła jeździć... Talent ma, nie powiem - fotki bardzo ładne wyszły :)

Potem - to, co było założone (jako jedyne) od początku - czyli bardzo dobra i podobno włoska pizza w Di Stradzie. Tak - bo pomysł spotkania był taki, że by na pizzę się umówić. Tylko jak inicjator - K. - skrzyknął nas na 11:00, trochę wcześnie na obiad (?!?) było, więc najpierw się kawa zrobiła, potem te samochodziki... I dopiero po nich wylądowaliśmy na pizzy. Nie sugerujcie się menu na stronie - niewielkie, a w lokalu dużo większe i bardziej bogate. Większość - pizza, tylko J. się wyłamała i jakieś makarono-podobne coś zamówiła. Ceny przystępne - spora pizza w cenie dużej z DaGrasso, więc do przyjęcia.

Jak się już napchaliśmy - kobity wymyśliły spacerek po lesie nieopodal. Natuszka, jako że wymęczona po bieganiu po cmentarzu poprzedniego dnia (i z perspektywą tego samego następnego) była bardzo wygodną wymówką, aby spacerowe zapędy ograniczyć do krótkiej przechadzki.

W efekcie - po 16:00 trochę byliśmy w domu, mocno śpiący i bardzo dotlenieni :)

A we Wszystkich Świętych najpierw pojechaliśmy do teściów na obiadek, a potem z nimi na największy trójmiejski cmentarz - Ł. - gdzie leżą rodzice teściowej. Rodzina teścia - w Pile, stamtąd pochodzi. Poza dziadkami żonki poszliśmy na grób jej wuja, ojca świadkowej na naszym ślubie. A po wszystkim - pojechaliśmy do K., gdzie wlali w nas sporo rosołku (dobry :D), makaron z pieczarkami i do tego dobre ciacho - jedno zrobione przez teściową (z jabłkiem), drugie coś a'la 3 bit. Kolejne miłe popołudnie.

Choć to były dni refleksji, to spędzone miło. Fajnie było się tak razem po cmentarzach przejść z rodzicami i teściami. Trochę się człowiek o rodzinach dowiedział przy okazji, a co. Przeraża mnie nieuchronnie przybliżający się moment, że kiedyś przecież to my sami - z naszym synkiem - przyjdziemy na te same cmentarze... już na ich, rodziców, groby. Ale taka przecież jest kolej rzeczy, prawda? Trzeba być na to przygotowanym.

Tak sobie uświadomiłem - mama nigdy nie poznała teścia (a mojego dziadka, ojca ojca), bo zmarł kiedy ojciec był kilkunastoletnim chłopakiem. Dziadek P. wnuków nie doczekał się. Babcie nas poznały - mnie i młodego, czy Natuszkę (babcia S. - mama teściowej - odeszła 2 lata i 2 dni przed naszym ślubem...). Te odwiedziny na grobach były jakby symboliczne - nasi dziadkowie (i pradziadkowie, itp) poznali swojego (pra)wnuczka - maleństwo, które Natuszka nosi.

No, a potem były dyskusje w domach - jak by tu małego nazwać? Skoro już wiadomo, że chłopak - trzeba mu dać imię, żeby tak bezosobowo nie nazywać :) Generalnie - pomysł jest już dość mocno skonkretyzowany, ale dam znać, jak ustalimy tak na pewno.

Wczoraj wieczorem miałem ostatnią jazdę - tak, dla przypomnienia, poćwiczenia manewrów itp. Szło dobrze. Testy przeleciałem w całości raz jeszcze - nie w zestawach, tylko po kolei te 490 pytań, sprawdzając odpowiedzi, i przy okazji robiąc notatki z tego, przy czym błędy robiłem.

Dzisiaj rano egzamin miałem na 9:30.

Przyjechałem wcześniej - sprawdziłem, na liście byłem. Najpierw teoria - okazało się łatwo. 18/18, 100% dobrze. I co? Oczywiście moje ulubione pytanie odnośnie znajdowania na drodze urwanego palca - też było :D Dziwne, chyba ze 2 osoby nie zdały. Tu nie ma co myśleć, uczyć się...

Czekałem krótko, wywoływali z nazwiska. Plac też ok - zamieszałem minimalnie ze światłami, ale się poprawiłem szybko. Egzaminator - cóż... Młody bardzo, max 5 lat starszy może ode mnie, myślę że mniej. Ze sposobu zachowania - strasznie pewny siebie, wszystkim - sposobem mówienia, chodzenia i formą zwracania się (wsiąść... zapiąć pas... wycofać...) podkreślający swoją wyższość. Co w zestawieniu z toną żelu na głowie i dość niskim wzrostem komiczne było. Ale starałem się nie rozpraszać, tylko skupić.

Na mieście padłem, niezasłużenie wg mnie. Jadę - widzę autobus w zatoczce, sporo przede mną. No to zwalniam - kulturka, itp. Ale jestem dość blisko - a koleś dalej stoi w zatoczce, żadnego kierunkowskazu, nic.... No to przyspieszyłem nieco, bo bym stanął za chwilę, tak zwalniając. I jak byłem jakie 6-8 m przed nim, to autobusiarz lotem koszącym zajeżdża mi drogę (kierunkowskaz włączając w połowie manewru) - na co egzaminator mi po hamulcach i "noo, ale pan wymusił". I tyle. Gdzie tu było wymuszenie? Pojęcia nie mam. Tzn - było, tylko że ze strony tego debila w busie. Kłócić się było bez sensu - bo po co? Odwoływać - żeby zapamiętali i postarali, żebym jeszcze parę stów do ich kasy wrzucił, zanim to prawko dostanę?

Nie warto. Zapłaciłem już, idę dzisiaj się jak najszybciej zapisać znowu. Żeby to prawko mieć.